Anderhalf jaar geleden stopte Henny de envelop met daarin hun aanmelding als pleegouders in de brievenbus. “Ik weet dat moment nog zo goed. Het voelde alsof ik weer zwanger was. Wat zou dit avontuur ons gaan brengen? Wie zou ons gezin gaan verrijken?”
Pleegzorg spookte al tijden bij Pieter en Henny door het hoofd. Ze ontvingen al een aantal jaren via Europa Kinderhulp kinderen in de vakanties, en toen vier kinderen uit de buurt tijdelijk onderdak nodig hadden omdat het thuis niet goed ging, twijfelde het stel geen moment. “Na die tien dagen hadden we samen het gevoel dat we pleegzorg aan zouden kunnen en meldden we ons aan voor een informatieavond.”
Er volgden veel gesprekken, waarin alle mitsen en maren werden besproken. “In plaats van dat wij ons daardoor af lieten schrikken, wakkerden deze verhalen bij ons het gevoel van noodzaak juist heel erg aan. Een collega van Pieter vroeg in die tijd waarom wij dit wilden, want ‘nu weet je wat je hebt’. Juist daarom, was Pieter zijn reactie. Waarom niet delen wat je hebt?”
Na alle gesprekken volgde een cursus. Ze hoorden nog meer scenario’s, en maakten kennis met andere pleegouders. Zo ontdekten ze dat er geen stereotype pleegouder is. "Van jong naar oud, ze zijn er echt in alle soorten maten." Aan het einde van de cursusavonden werden Pieter en Henny officieel ingeschreven als pleegouders. Pleegouders zonder pleegkind welteverstaan. Het wachten was op het bewuste telefoontje. En dat telefoontje kwam: op een dinsdag in november.
Was er dan echt in het hele proces geen één moment van twijfel? Jawel, die was er wel. Heel licht en heel kort. Op de dag van het telefoontje. Waarom? "Onbewust had ik me ingesteld op een jonger kind, maar het werd een tiener" vertelt Henny. "En terwijl dat mij even van mijn stuk bracht, was Pieter direct heel resoluut. We konden toch geen nee zeggen zonder dat we wisten waar we nee tegen zeiden? De 'gewoon doen en we zien wel hoe het komt'-mentaliteit waarmee we in het leven staan, kwam bovendrijven."
Achteraf is de dynamiek die de 10-jarige pleegdochter met zich meebrengt juist iets wat bij Pieter en Henny past. Daarbij waren hun drie eigen dochters (toen 6, 5 en 1 jaar) mooie 'ijsbrekers' in het begin.
De plaatsing is nu bijna een jaar geleden, en het gaat goed met het gezin. "Onze pleegdochter hoort er onvoorwaardelijk bij. Wij, maar ook haar ouders gunnen haar het geluk en dat is een heel mooi uitgangspunt in de relatie tussen alle 'partijen'. Daarbij zijn Pieter en ik een heel sterk team. Onze kracht is dat we onszelf zijn, en dat betekent dat we flexibel zijn waar nodig is."
“Sommige vrouwen weten nadat ze het geluk gehad hebben om moeder te worden, dat hun gezin compleet is. Ik weet eigenlijk niet wanneer wij compleet zijn", vertelt Henny. "Wie weet zijn we nooit onvolledig, maar ook nooit compleet. Onze deur staat altijd open. Voor iedereen.”
Dit interview heeft plaatsgevonden in het kader van de Week van de Pleegzorg, 29 oktober tot en met 6 november. Het doel van deze actieweek is om de aandacht te vestigen op het belang van pleegzorg en het tekort aan pleegouders in Nederland.